Balanceren in een grijze zone. Een verkennende studie van de semi-agorale arbeid in de sport.

De sportsector steunt op verschillende vormen van inzet van menselijk kapitaal. In de eerste plaats wordt hierbij gedacht aan de inzet van professionelen en vrijwilligers. Het onmiskenbare belang van deze laatste groep voor het Vlaamse sportlandschap werd reeds herhaaldelijk aangetoond (zie bijvoorbeeld De Knop e.a., 1991; Laporte e.a., 1997; Scheerder, 2007; Scheerder e.a., 2010; Taks, 2000; Van Meerbeek, 1977; Van Fraechem-Raway & Levarlet, 2000). Bovendien is de economische impact van deze groep, in termen van economische equivalenten niet gering (o.a. Andreff, 2006; Madella, 2003). Tussen het vrijwilligerswerk (extra-agorale arbeid) en de professionele arbeid (agorale arbeid) in de sportsector, al dan niet als loontrekkende, ligt evenwel een grote grijze zone waarin tal van coaches, trainers, jeugdcoördinatoren, scheidsrechters, enz. prestaties verrichten tegen vergoeding (zie figuur 1). Het zijn geen vrijwilligers in de strikte zin van het woord, maar anderzijds verrichten ze ook geen betaalde arbeid op wettelijke basis. Het juridische kader slaagt er hier blijkbaar niet in om een antwoord te bieden op deze nieuwe vormen van engagement, die in tal van sectoren aan maatschappelijk belang winnen (Bouckaert, 2002; Bouckaert & Van Buggenhout, 2002). Deze vergoede vrijwillige inzet of semi-agorale arbeid kan naast het vrijwilligerswerk in strikte zin enerzijds en de professionele arbeid anderzijds beschouwd worden als een derde variant van de inzet van menselijk kapitaal in de sportsector. Een nieuw en eigen statuut voor deze arbeidsvorm dringt zich dan ook op waardoor een zo groot mogelijke mate van rechtszekerheid geboden wordt voor de betrokken personen.