Betekenis geven aan 'jeugdrechter-zijn' in de praktijk

De Belgische jeugdbescherming steunt van oudsher op een beschermingsmodel dat het ondersteunen, begeleiden of heropvoeden van de minderjarige centraal stelt. Sinds de wetswijziging van de Jeugdbeschermingswet in 2006 werd dit beschermingsmodel aangevuld met elementen uit een sanctie-, risicomanagement- en herstelmodel (Goedseels, 2015). Tot op heden is er weinig onderzoek voorhanden over hoe jeugdrechters zich positioneren binnen de Belgische jeugdbescherming. De vraagt rijst hoe zij kijken naar het ambt als jeugdrechter, zichzelf zien in hun professionele praktijk en inhoud geven aan het ‘jeugdrechter-zijn’; maar ook in welke mate elementen uit het beschermings-, sanctie-, risicomanagement- en herstelmodel hierin al dan niet doorwerken. Deze bijdrage steunt op empirisch onderzoek dat werd verricht voor de inwerkingtreding van het decreet Jeugddelinquentierecht van 2019, waardoor dit decreet buiten de toepassing valt van deze bijdrage. Eerst wordt ingegaan op de voorbereiding en toeleiding naar het ambt als jeugdrechter en vervolgens wordt besproken hoe jeugdrechters invulling geven aan ‘jeugdrechter-zijn’ in de praktijk.