Léon Sneyers (1877-1948), de Weense schakel tussen de Belgische art nouveau en art deco?

Hoewel het hegeliaanse model in historische kringen geruime tijd achterhaald is, bepaalt het nog steeds de beeldvorming van de Belgische art nouveau en art deco. Volgens de literatuur, die gedomineerd wordt door architecten, staan de art nouveau en art deco in een evolutionair verband, waarbij de tussenliggende generatie dankzij een synthese van Paul Hankars rationalisme en de Weense geometrische stijl verantwoordelijk was voor de overgang van de art nouveau naar de art deco.

Deze denkwijze vindt haar oorsprong in een artikel over de Brusselse architect en interieurontwerper Léon Sneyers (1877-1948): Maurice CULOT, "Léon Sneyers (1877-1949) ou la Sécession importée", Bulletin d'information des Archives d'Architecture Moderne 8 (mei 1976), p. 11-16. Het artikel omschrijft Sneyers als de artistieke erfgenaam van Paul Hankar en de belangrijkste importeur van de Weense stijl in België. Dankzij de integratie van beide invloeden zou Sneyers in beslissende mate hebben bijgedragen tot de overgang van de art nouveau naar de art deco. In de latere literatuur werd deze profielschets uitgebreid naar een niet nader omschreven "tweede generatie art nouveau" met Léon Sneyers als boegbeeld.

Recent onderzoek heeft aangetoond dat Sneyers tijdens zijn prille loopbaan vooral beïnvloed werd door de Brusselse decorateur Adolphe Crespin (1859-1944), de Schotse architect Charles Rennie Mackintosh (1868-1928) en de Duitse architect Peter Behrens (1868-1940). Sneyers zocht zich een weg langs verschillende disciplines en invloedssferen (grafiek, fotografie, archeologie) om uiteindelijk te kiezen voor het dubbele spoor van de architectuur en de decoratieve kunsten.