Abstract
Met de wijze waarop de Deense filosoof Søren Kierkegaard (1813-1855) de melancholie heeft omschreven, bevinden we ons duidelijk in het kamp van diegenen die de melancholie in het hart van de menselijke existentie situeren. Melancholie is voor hem niet louter een medische kwestie die we met de juiste kuur kunnen verhelpen. Veeleer legt ze de diepere betekenis van ons mens-zijn bloot. Met enige omzichtigheid kunnen we het thema van de melancholie een grondthema in zijn oeuvre noemen. Het gebeurt dan ook geregeld dat commentatoren zijn naam in één adem met de melancholie vermelden. Maar dat neemt niet weg dat de melancholie ook over Kierkegaards interpretatie haar ambivalentie uitspreidt en ze zich ook door hem niet laat vastpinnen op één alomvattende omschrijving. In zijn oeuvre toont de melancholie haar vele gezichten en is haar rijke geschiedenis voortdurend voelbaar. Dat verschillende melancholietradities in zijn oeuvre hun opwachting maken en Kierkegaard tegelijk ook een aanwijzing biedt voor de wijze waarop we tegen de melancholie in een hedendaagse context kunnen aankijken, bezorgt hem een unieke plaats in vijfentwintig eeuwen melancholiegeschiedenis.
Original language | Dutch |
---|---|
Pages (from-to) | 499-509 |
Number of pages | 11 |
Journal | Streven |
Volume | 6 |
Issue number | Jaargang 2004 |
Publication status | Published - 1 Sep 2004 |
Keywords
- Kierkegaard