Een cultureel antropologisch onderzoek naar de verhouding tussen 'verbondenheid' en 'individuele vrijheid' bij twee ontwikkelingsprojecten van Aymara- en Quechua gemeenschappen.

Door contact met de westerse leefwijze werden de Aymara en Quechua Indianen van Zuid-Amerika (Peru en Noord-Chili) geconfronteerd met de notie 'individuele vrijheid'. 'Individuele vrijheid' heeft minstens 2 connotaties: een positieve, waarbij de ruimte die het individu krijgt om zichzelf te ontplooien als positief wordt ervaren, een negatieve waarbij 'individuele vrijheid' mee verantwoordelijk wordt gesteld voor een toenemende individualisering en de afbrokkeling van de traditionele samenlevingsverbanden. Binnen de Quechua en Aymaragemeenschappen laat de relatie van de leden met de groep en de ruimere omgeving zich best onder de noemer 'verbondenheid' beschrijven. Door de confrontatie met de Westerse levenswijze kwamen deze gemeenschappen in een spanningsveld dat hen voorheen onbekend was, en dat een negatieve invloed lijkt te hebben op de leefkwaliteit van hun traditionele cultuur, waar verbondenheid met de groep en de natuur een centraal gegeven was.

In dit onderzoek willen we dieper in gaan op het spanningsveld tussen 'verbondenheid' en 'individuele vrijheid', weerspiegeld in de confrontatie tussen de Westerse werkelijkheidsbenadering en deze van de hoger vermelde indianengemeenschappen.

Hierbinnen onderscheiden we twee onderzoeksdelen. De definiëring van de begrippen 'individuele vrijheid' en 'verbondenheid' is een eerste luik. In een tweede onderzoeksluik gaan we in op de praktijk, waarbij we de ontwikkelde kaders willen toetsen aan het huidig wereldbeeld van de indianengemeenschappen.