Architect, Ingenieur of 'Bouwer'? Ontwerp- en bouwpraktijk in Pune (India) na de onafhankelijkheid

n 1996 schreef een Indiase architect: "Mijn architectuur is slechts 2'6" diep [verwijzend naar de gevel van het gebouw], omdat de rest van het plan wordt bepaald door de bouwstatuten en ontwikkelaars. "De architectuur van de bloeiende steden in India is inderdaad wijdverspreid bekritiseerd omdat ze middelmatig was. Toch is het juist in grote steden dat architecten met succes hebben geconcurreerd met erkende civiel-ingenieurs en aannemers. De laatste was meer in het algemeen verantwoordelijk voor ontwerp en constructie, en effectief dus. Als niet vanwege hun ontwerpvaardigheden, waarom zijn architecten dan belangrijke actoren bij het opbouwen van de Indiase steden? Door middel van een historisch onderzoek van het discours van de Indiase architect, de kenniscirculatie, het professionele netwerk, de aard van de praktijk en de residentiële architectuur van hun hand, laat dit proefschrift zien hoe architecten zich in de jaren zestig onderscheidden van anderen die de gebouwde vorm ontwierpen. Er wordt geargumenteerd dat de zelfportretten van de architecten als experts op smaak noodzakelijk waren om legitimiteit te verkrijgen en het bestaan ​​van het beroep te ondersteunen, maar veranderende patronage werd irrelevant en leidde tot een identiteitscrisis. Door in te gaan op Bourdieu's theorie van onderscheid en Gieryon's 'grenswerk' onthult het proefschrift de historische wortels van de impasse van vandaag
in het beroep. Het illustreert hoe cultureel en sociaal kapitaal, naast het bezit van professionele vaardigheden, van cruciaal belang zijn voor het vormgeven van professionalisatietrajecten in een postkoloniale context.