Dosis limiterende schadelijke bijwerkingen van paclitaxel bij vrouwen met borstkanker: onderzoek naar de relaties tussen farmacokinetiek, fysieke activiteit en lichaamssamenstelling, een observerende studie.

De dosis van een kankerbehandeling wordt vandaag de dag gekozen op basis van het lichaamsgewicht of
hetlichaamsoppervlak. De formules die gebruikt worden om de lichaamsoppervlakte te berekenen zijn echter meer dan 100
jaar oud en houden geen rekening met de lichaamssamenstelling (zoals bijvoorbeeld de verdeling van de spier- en vetmassa
in het lichaam) en/of levensstijl (zoals fysiek activiteitsniveau). Uit voorafgaand onderzoek blijkt dat de aanwezigheid van
voldoende spiermassa en fysieke activiteit met name belangrijk zijn om een snellere afbraak en vlottere uitscheiding van
chemotherapie uit het lichaam te bewerkstelligen. Hierdoor kan ook vermeden worden dat patiënten ernstige dosis
limiterende schadelijke bijwerkingen (DLSB) ondervinden door een te hoge blootstelling aan deze chemotherapie in het
lichaam. Het lijkt daarom van belang om bij aanvang van de chemotherapie voldoende spiermassa te hebben (en een
gezonde verhouding met de vetmassa) en tijdens een kankerbehandeling voldoende fysiek actief te zijn om (1) minder DLSB
te ervaren en bijgevolg een hogere levenskwaliteit en (2) voldoende lang de behandeling te kunnen verdragen en toegediend
te krijgen om zo de beste kansen op overleving te hebben. Echter is de farmacokinetiek van elke chemotherapie anders en is
er weinig bekend over de relatie tussen farmacokinetiek enerzijds en lichaamssamenstelling en fysieke activiteit anderzijds.
Voor paclitaxel is er al enig bewijs voor een dergelijk verband, maar we weten hier nog veel te weinig over om in de praktijk
te kunnen toepassen. Om dit verband verder te onderzoeken, wensen we een relatief kleine, observerende studie op te
zetten met 40 patiënten die dit geneesmiddel gedurende 12 weken, wekelijks toegediend krijgen in het UZ Brussel (conform
de huidige standaardpraktijk). Alle mogelijke verklarende factoren zullen met elkaar in verband gebracht worden aan de hand
van statistische methoden om te evalueren welke (risico)factoren de blootstelling aan paclitaxel (en dus ook het risico op
DLSB en uitstel/aanpassing van de paclitaxel dosering) bepalen/beïnvloeden bij individuele patiënten.
Met dit onderzoek wordt getracht de bestaande kennis rond de farmacokinetiek van paclitaxel bij patiënten verder uit te
breiden en te concretiseren. Gebaseerd op deze resultaten, zal er een vervolgonderzoek opgezet kunnen worden met een
ondersteunend zorgprogramma (zoals bijvoorbeeld spierversterkende oefeningen en een eiwitrijke voeding voor en tijdens
een behandeling met paclitaxel) om patiënten de paclitaxel beter te doen verdragen (minder DLSB, betere levenskwaliteit en
minder aanpassing en onderbreking van de chemotherapie, met gunstigere overlevingskansen tot gevolg). Dit ondersteunend
zorgprogramma kan vervolgens uitvoerig getest en vergeleken worden met de huidige zorg. Finaal worden met dit project
dus een hogere levenskwaliteit en betere overlevingskansen beoogd voor patiënten, die 12 weken behandeld worden met
paclitaxel, maar zoals hogerop aangegeven op termijn ook andere chemotherapie bij patiënten met andere locaties van
kanker.