Niet-klassieke propositionele structuren in cognitieve architectuur. Een onderzoek in het kader van wereldbeeldmodellen.

Het project onderzoekt het niet-klassieke concept 'intrinsieke contextualiteit' in cognitieve interactieprocessen en stelt dit in relatie met 'emergentie'-verhouding in een gelaagde structuurmodel van de werkelijkheid. De doelstelling is de aanwezigheid van niet-klassieke (quantum) structuren aan te tonen in verschillende geledingen van het wereldbeeldmodel, andere dan die van de microfysische quantumlaag. Paradigmatisch duidt de aanwezigheid van intrinsiek contextualiteit in het werelbeeldmodel op de creatie van eigenschappen door het interageren zelf, dit in tegenstelling tot de klassieke perceptie waar de eigenschap reeds een voorafbestaand attribuut is. Voorafgaand onderzoek toont aan dat, zoals in het geval van de quantumlaag, sommige entiteiten van de cognitieve laag (CE) een niet-klassiek (quantum) gedrag vertonen (Aerts, Broekaert & Smets 1999a, b, c). Aan de hand van een connectionistisch model met verborgen contextinteractie-parameter onderzoekt men nu een oorzaak van dit niet-klassiek gedrag in het gedistribueerde conceptuele netwerk van de cognitieve architectuur (Hinton, McClelland, Rumelhart 1986), door aanpassingen van reeds ontwikkelde modellen (Van Overwalle 1998). Door variabele effectiviteit van het PDP-mechanisme (Parallel Distributed Processing) in computationele breinmodellen stelt men dat de verschillende (sub)-symbolische entiteiten in het cognitief individu een variabele emergentie-verhouding hebben (Rantala 1998), gekenmerkt door intrinsieke contextinteracties. De karakteristieke intrinsieke contextualiteit-parameter is een maat voor de emergentieverhouding tussen proto-typische entiteiten van de respectievelijke interagerende lagen. De variabiliteit is gedeeltelijk klassiek en intrinsiek, deze laatste kan niet op klassieke wijze (Longford, 1993; Goldstein, 1995) gereduceerd worden door integratie in multilevel systemen. Voor de aanduiding van de niet-klassieke aard van algemene entiteit-processen wenden we een operationeel quantum formalisme (OQF) aan dat haar oorsprong vindt in de axiomatica van de quantumtheorie (Aerts 1998)