Kwantumcomplexiteit, kwantumverstrengeling en de emergentie van de ruimtetijd

Onderzoek van het afgelopen decennium heeft aangetoond dat
correct gestructureerde niet-lokale kwantumverstrengeling aan de
basis kan liggen van de emergentie van ruimtetijd uit de
onderliggende vrijheidsgraden en het terugwinnen van informatie uit
zwarte gaten. Om dit beeld te realiseren in het model dat de Mtheorie beschrijft, de mastertheorie in 11 dimensies waarvan alle
snaartheorieën afstammen, moeten we de verstrengeling tussen de
vrijheidsgraden in systemen van interagerende matrices leren
beschrijven en berekenen. We stellen voor om dit formalisme te
ontwikkelen en toe te passen op het matrixmodel van de M-theorie.
Daarnaast heeft een andere redeneringsketen gesuggereerd dat,
naast verstrengeling, de complexiteit van tijdsevolutie, behandeld als
een kwantumberekening, ook wordt gegeometriseerd via
holografische dualiteiten met zwaartekrachttheorieën. Deze
connectie heeft geleid tot precieze conjecturen die integreerbare en
chaotische systemen onderscheiden. We stellen voor om deze
conjecturen te testen door een recente kwantitatieve definitie van
complexiteit van tijdsevolutie te ontwikkelen en toe te passen in
fysische theorieën. We zullen ook de relatie ontwikkelen tussen
complexiteit en niet-lokale verstrengelingspatronen in
kwantumtoestanden van het soort dat nodig is voor
informatieterugwinning van zwarte gaten.