Studie van het probleem van decoherentie in kwantumcomputation in het kader van niet-lokaliteit en onderzoek van de Turingmachine als klassieke limiet van de universele kwantumcomputer.

We concentreren ons op de volgende onderzoekspunten:



1) Gebruik makend van de klassieke-limiet-procedure die expliciet werd uitgebouwd in het twee-dimensionale geval aan de hand van het epsilon-model (epsilon = 0 geeft klassiek, epsilon = 1 geeft quantum, en 0 <epsilon <1 geeft intermediair) in de groep FUND, willen we de decoherentie van een q-bit-quantumcomputer die in niet-lokale interactie is met een uitwendig bad bestuderen en nagaan hoe ze varieert in functie van epsilon.



2) De mate van niet-lokale interactie met het bad kan worden uitgedrukt door een flexibiliteitsparameter, die de rigide binding, de manier waarop de niet-lokaliteit zich manifesteert in deze aanpak, varieert over een gebied gaande van een maximale verbreking van de Bell-ongelijkheden (superquantum), over een quantumverbreking, tot een minimale verbreking (sub-quantum). We willen onderzoeken op welke manier de decoherentie afhankelijk is van deze variatie in niet-lokaliteit, en nagaan hoe het model kan worden gerealiseerd in functie van een maximale controle van decoherentie.



3) Aan de hand van een softwarematige computersimulatie van de twee dimensionale q-bit-sitiuatie, die reeds in uitbouw is binnen FUND, willen we het universeel gedrag van deze softwaresimulatie onderzoeken, en nagaan in hoeverre ze zich reduceert tot een Turing machine voor het klassieke-limiet-geval. De relatie met bepaalde aspecten van de fundamenten van de informatica, zoals berekenbaarheid en complexiteit, zullen onderzocht worden.