Plasticiteit voor nutriëntenstress binnen en tussen generaties in bedreigde, niet-bedreigde en invasieve planten

Fenotypische plasticiteit is de eigenschap van individuele genotypes
om verschillende fenotypes te ontwikkelen onder verschillende
milieuomstandigheden, dit kan zowel binnen een generatie (binnengeneratie plasticiteit: BGP) of tussen generaties (transgenerationele
plasticiteit: TGP). De TGP theorie gaat ervan uit dat nakomelingen
worden beïnvloed door het milieu van de ouders. Een potentieel TGP
mechanisme is DNA methylatie, hetgeen fenotypische variatie kan
aansturen. Planten met een hoge TGP zijn generalisten, die met een
lage TGP habitatspecialisten. TGP staat weliswaar bekend als een
belangrijk aanpassingsmechanisme, maar kennis omtrent sturende
omgevingsfactoren of relatie met BGP is beperkt.
Ons doel hier is inzicht te krijgen in de mate van BGP en TGP van
planten, en hoe bedreigde, onbedreigde en invasieve soorten hierin
verschillen; dit alles in het kader van nutriëntenbeschikbaarheid
(stikstof (N)-, fosfor (P)-limitatie of gebalanceerde omstandigheden).
Onze hypothese is dat BGP en TGP het laagst zullen zijn voor
bedreigde soorten en het hoogst voor invasieve. We zullen
opbrengsten en kosten van TGP evalueren, en verwachten dat TGPkosten de fitness van nakomelingen zal sturen als hun milieu
verschilt van dat van de ouders. Ons veld- en experimentele werk
zal inzicht verschaffen in het mechanisme en belang van TGP in de
natuur. Het slaat een brug tussen ecologie en epigenetica, en kan op
een vernieuwende manier aantonen waarom planten bedreigd of
invasief worden.