"Albert Camus en de atheïstische spiritualiteit. ": Een kritiek op de maakbaarheid van de wereld »

Albert Camus heeft ongetwijfeld een bijdrage geleverd tot de kritiek op de Verlichting, omdat hij de centrale idee dat de mens als autonoom subject in staat is zichzelf en de wereld vorm te geven en deze laatste te beheersen in vraag stelt. L’Homme révolté (1951) toont dat in naam van het geloof in de geschiedenis en van politieke ideologiën allerlei inperkingen van de persoonlijke vrijheden en misdaden gerechtvaardigd worden, waardoor in oorsprong genereuze idealen worden verloochend. Camus heeft daarom een politiek denken ontwikkeld van de limiet, in die zin dat de mens zichzelf moet inperken. Deze kritiek is ondertussen alom bekend en verklaart voor een groot deel de actualiteit van Camus, terwijl de betekenis van Sartre de laatste decennia is afgenomen. Minder bekend is, zoals deze bijdrage wil aantonen, dat het opleggen van grenzen aan de mens bij Camus een existentiële ervaring t.o.v. de wereld veronderstelt die aan deze laatste een dimensie van onherleidbaarheid en oneindigheid toekent. Deze ervaring wordt hier getheoretiseerd als atheïstische spiritualiteit.